یادداشت‌های نیک آهنگ
انتشار مطالب اين وبلاگ در کيهان و رسانه​های مشابه، حرام است
Thursday, July 30, 2009
۴۰ روز بعد از ندا
وقتی با رفقای آمریکایی و کانادایی در باره بحران فعلی ایران گپ می‌زنم، هرد دفعه حد اقل یکی دو بار اسم ندا مطرح می‌شود.

ما این طرف دنیا صدها بار فیلم ویدئو را دیده‌ایم، ده‌ها بار گریسته‌ایم، بارها به این فکر کرده‌ایم که اگر ما آنجا بودیم چه می‌کردیم؟ چه می‌توانستیم بکنیم...؟

ندا، نماد مظلومیت گروهی بزرگ از مردم است که می‌خواهند داد خود را جماعت قاهر بستانند.

خون ندا گردن این جماعت طلبکار را خواهد گرفت. نه اینکه خون را با خون باید شست! هرگز! وقتی موسوی چند روز پیش بحث فراموش نکردن وقایع اخیر و مجازات را به میان آورد، پشتم لرزید. مگر خیلی از ما منتقد خونریزی‌های اول انقلاب نیستیم؟ چرا باید فقط با ستاندن خشونت‌بار جان رقیب جنایتکار، جامعه را پاکسازی کنیم؟

برای من، ندا نماد آرامش است و نفی خشونت. ندا، ندای آزادی خواهی مردمی است که از خشونت جانشان به لبشان رسیده...

Labels:

نوشته شده در 10:14 PM توسط نیک آهنگ Balatarin
|