ديروز معده مبارک ما وضعش خراب شده بود و به دليل تساهل شديد، به رسم گذشته، به ياد مهاجرانی بوديم.

علت دل​درد به گمانم سنگين بودن "گراتن" بود. دست رياست محترمانه مان درد نکناد بابت فراهم آوردنش، ولی ما زيادی خورديم.

گمانم فقط دو ساعت در تمام شبانه روز خوابيده​ام و الان هم نيمه بيهوش دارم از زنگ تفريح​ام استفاده می​کنم.

در خبرها آمده بود که خاتمی می​خواست جهان را از چنبره وحشت و خشونت نجات دهد. جای شما خالی بسيار خنديدم. او در رفع خشونت در ايران​اش ماند و نتوانست ايرانيان را از خشونت جماعت رهايی بخشد. بابا خيلی سرکاريم!

اينکه ديگر گوگل به ضرر امنيت ملی باشد خيلی با نمک است. لابد از ديدن عکس های ماهواره​ای گوگل ترسيده​اند و خيال می کنند اگر در ايران کسی عکس​های ماهوراه​ای سری! را نبيند، خارجی​ها نخواهند ديد. واقعا ماجرای سر در برف کردن کبک است.

رفتن احمدی​نژاد به نيويورک هم ماجرايی است. دوران تفريح رسانه​ها با او سپری شده و جماعت دنبال بهانه​ای برای خطرناک جلوه دادن ايران هستند. پارسال خبرنگاری از جماعت کانادايی که احمدی​نژاد را از نزديک ديده بود می​گفت چرا اين يارو اينجوريه؟

از زمان رياست هاشمی رفسنجانی بر مجلس خبرگان اتفاق خاصی نيافتاده و می​ترسم طرفدارانش يواش يواش حال​شان گرفته شود.

چند نفر از برو بکس به بازی وبلاگی "وطن" لبیک گفته​اند که ممنون​شان هستم!

پریروز با یکی از بزرگان اهل تمیز ساکن ایران که وبلاگ​نویس هم شده گپ می زدم. بحث به وبلاگ رسید و نحوه جذاب کردن آن. چیزی که به ذهن من می​رسد این است که هر قدر تکلف​مان کمتر باشد، خواننده بیشتر حال می​کند. الان خیلی از وبلاگ​های جماعت را می بینم که روز به روز از تعداد خوانندگان​شان کاسته می​شود در حالیکه محتوای بی​نظیری هم دارند. خواننده تا یک جا می​تواند با تعارفات نویسنده کنار بیاید. اگر نویسنده آدمی است مثل من و شما ولی با خودش تعارف داشته باشد و بخواهد خودش را موجودی دیگر جا بزند، خواننده خیلی زود دوزاری اش می​افتد. این بلایی است که بر سر بعضی از وبلاگ​های جماعت فلسفه​دان آمده. فرهیخته​گی به نحوه گفتن نیست، به محتوایی است که ارائه می​شود.

سر راه هم که می​آمدم، با دوستی از درد کشیدگان مطبوعاتی گپ می​زدم. چند تا راهنمایی محشر کرد.

Labels: پراکنده