لابد خبر نداريد که اصطلاح مک​کارتيسم را کارتونيست واشنگتن​پست در دهه پنجاه ميلادی مطرح و باب کرد. هربلاک، يکی از تاثيرگذارترين هنرمندان مطبوعاتی قرن گذشته ثابت کرد که روزنامه​نگار و بخصوص کارتونيست جماعت بايد وقتی گير می​دهند، سه​پيچ باشد!

حضور شبکه​های قدرتمند مستقل در آمريکا و روزنامه نگارانی که که زير بار بازی​های حکومتی نمی​رفتند، عاملی شد تا اين بازی حذفی منتهی به نابودی بازيگرانش شود. ادوارد مورو مجری برنامه تلويزيوني سی​بی​اس و همکارانش از مک​کارتی چهره​ای ساختند که دولت وقت نتوانست ديگر به حمايت از حامی خود برخيزد. مک​کارتی در قدرت گرفتن جمهوری​خواهان در دهه پنجاه مهره موثری بود، به وضعی افتاد که در سنا ساکتش کردند و نهايتا در همان دهه پنجاه مرد. سکوتی ابدی.

روش مک​کارتی برای شکار کمونيست​ها اما شباهت زيادی به روش​های خود کمونيست​ها داشت. اگر کتاب روشنفکران و عاليجنابان خاکستری را خوانده باشيد، خواهيد ديد شباهت زيادی ميان پرونده​سازان روسی و آمريکايی وجود دارد، با اين تفاوت که در شوروی سابق، رسانه​ها کاملا در مهار دولت بودند و ک.گ.ب. در عمل می​توانست تهيه کننده برنامه​های توليدی عليه "دشمنان ملت" باشد.

چند سال پيش از يکی خويشان قربانيان گولاگ پرسيدم که علت سکوت مردم در دوران استالين در برابر آن همه مرگ و مير چه بود؟ گفت تک​رسانه​ای بودن و بلاهت و خوش​باور بودن توده​ها. می​گفت استالين نزديک به ۲۰ ميليون نفر را کشت، مردم هم بعضا ماجرا را می​دانستند، ولی به او اعتقاد هم داشتند.

تک​رسانه​ای بودن کشور ما برای رنگ کردن اکثريتی سر به زير کارگر است، اما آيا دوامی طولانی خواهد داشت؟

الان داشتم قسمت دوم "به اسم دموکراسی" را می​ديدم. مونتاژ و هدايت داستان به سمتی که جماعت امنيتی می​خواهند و از قبل تعيين کرده​اند آدم را ياد اعترافات داستان ۱۹۸۴می​اندازد. تصادفا همه در شرايطی آزاد فرصتی يافته​اند تا از عملکرد خود اظهار ندامت کنند. در عين حال وقتی کيان تاج​بخش به جماعت وزارت کشور که آموزه​های او را به کار می​بسته​اند اشاره می​کند، می​توانی بفهمی که پروژه طولانی​تر از اين حرف​هاست.

مک​کارتی آن زمان حملات خود را متوجه اعضای دولت و صدای آمريکا هم کرده بود. کسانی که احتمالا جمهوری​خواه و "اصول​گرا" نبودند.

ادامه دارد

Labels: اعترافات