دیشب با کمال و پسرخاله‌ام رفتیم آخرین فیلم مارتین سکورسیزی را دیدیم. پریشب که رفته بودیم ، بلیت گیرمان نیامده بود و این بار خوش شانس بودیم. باورم نمی‌شد یک فیلم به این بلندی، اینقدر جذاب باشد و پر از نشانه‌شناسی!

این لعنتی جک نیکلسن، مرده‌اش هم در فیلم خوب بازی می‌کند. فیلم بشدت خشن است، ولی این خشونت واقعی‌اش کرده. اگر دوست دارید نفوذ لایه‌لایه تشکیلات تبهکاری در پلیس و بالعکس را ببینید، این فیلم حتما جذب‌تان خواهد کرد. ضرب آهنگ فیلم وقتی تند می‌شود، ضربان قلب‌تان هم تند‌تر خواهد شد. بیچاره کسانی که وسط فیلم دستشویی‌شان می‌گیرد! قیافه‌شان بشدت دیدنی است! اصلا دل‌شان نمی‌آید فیلم را ول کنند.

پسرخاله من که بشدت طرفدار فیلم‌های"ب" است والبته شاید مقتضای سن کمش باشد، دیشب حسابی کف کرده بود.

چیزی که برایم جالب بود، بازی درخشان دی‌کاپریو است، و این سومین فیلمی است که در چند سال اخیر برای سکورسیزی کار کرده. انگار مرحله به مرحله بهتر شده. اسکورسیزی از آن دست کارگردان‌هایی است که خیلی هنرپیشه اصلی فیلم‌هایش عوض نمی‌شود، و با این وجود می‌داند چگونه ایفای نقش‌های متفاوت را از آنها بخواهد.

مت دیمون هم بد بازی نکرد، ولی فکر می‌کنم بازی دی‌کاپریو از همه بهتر بود. بازی‌های حاشیه‌ای دیگران هم خوب بود، و همان چند دقیقه بازی مارک والبرگ شاهکار بود.

اگر خیال می‌کنید می‌توانید از اول فیلم همه چیز را تا آخر پیشبینی کنید، حتما کور خوانده‌اید! آخرش چنان سرکار خواهید رفت که دلتان نمی‌آید سالن سینما را قبل از حرف زدن با بغل دستی‌تان در باره فیلم ترک کنید، شاید هم بهانی بیاورید که می‌خواهید موزیک پایانی را گوش بدهید. خالی بندی نکنید! فیلم شما را ماتحت تاثیر قرار داده است!