همين چند ساعت پيش، از اميد معماريان به خاطر فعاليت​های مختلفش در زمينه​های سازمان​های غير دولتي، وبلاگ​نويسی و روزنامه​نگاری​ که تا حدی نشان​گر فعاليت​های نسلی از روزنامه​نگاران جوان ايرانی است، در مراسم سالانه ديده​بان حقوق بشر در کانادا تقدير شد.

شايد بسياری از روزنامه​نگاران شايسته قدردانی باشند، به خاطر چندين و چند سال کار عاشقانه و پيگير. شايد بسياری از بلاگرها بايد در اين مراسم می​بودند ... چه بسيار فعالانی که با نام و بی​نام و گاه بی​مزد و منت تمام تلاش خود را برای بهبودی و بهروزی نسل فعلی و نسل​های آينده به خرج داده و کسی قدر کارشان را ندانسته است، اینها هم لایق تقدیرند.

همينکه از يک فعال در زمينه​های مختلف تقدير می​شود، جای بسی خوشحالی است.

اینکه کسی بخواهد کاسب​کارانه به آب و آتش بزند و خود را قهرمان دموکراسی در ایران بخواند و از راه دور رجز خوانی کند و ...، کاری از پیش نخواهد برد، و حداقل سوژه خوبی برای کاریکاتورهای من خواهد بود. اسم نمی​برم و نیازی به اسم بردن نیست، فقط به جای آنکه بخواهد به امید و جایزه​اش حسادت بورزد خودش را جر واجر کند، می​تواند خود را به دریاچه اونتاریو در ابتدای خیابان یانگ رسانده و ماتحت مبارک صورتی رنگ​اش را در آن خنک کند، که البته مانع ضررهای مابعد خواهد بود.

به امید تبریک می​گویم که تقدیر از او، تقدیر از شهرام است، تقدیر از روزبه است، تقدیر از حنیف است، تقدیر از همه بچه​های پاکی​است که بی​آنکه ادعای پاره شدن بخشی از آسمان برای فرود خود به زمین را بکنند، عاشقانه جرعه بر خاک می​فشانند...

اگر شراب خوری، جرعه​ای فشان بر خاک
از آن گناه که نفعی رسد به غیر، چه باک